15 sierpień

15 sierpnia to dla niektórych dzień jak co dzień. Dla mnie to pamiętna data.

Wolny dzień w szkole /sobota/. Mama poszła do pracy, za oknem piękna pogoda. Cóż robić w tak piękny,słoneczny dzień.
Pojadę na jagody - z euforią oznajmiłam Babci. Zbiorę jagódki, później je sprzedam...i będę miała na kino z koleżankami.
Babcia z niesmakiem pokręciła głową...ale ponieważ uparte ze mnie było dziecko, przyszykowała mi koszyk, prowiant i odprowadziła na dworzec PKP. Jechałam w kierunku Węglińca. W moim "kurniku" jak nazywało się wagony bez przedziałów jechała Babci znajoma, miała mnie przypilnować czyli mieć na mnie baczenie.
Ale ten dzień już tam na miejscu był dziwny...Mimo,że chodziłam babcinymi dróżkami jagód nie było. Jakby się przede mną pochowały. Zrezygnowana poszłam do wsi kupić jajka. Pomyślałam, skoro nie ma jagód to chociaż jajka przywiozę. Trochę sprzedam, resztę Babcia wykorzysta. Jajka tak jak babcia uczyła, starannie poukładałam w koszyku, przekładając gazetami a na wierzchu obwiązałam gazą, jednak niezbyt solidnie o czym miałam się przekonać kilka godzin później.
Pociąg do domu...trochę markotna wsiadłam do ostatniego wagonu. Zauważyłam Babci znajomą, która zajęła miejsce kilka siedzeń ode mnie.
Na jednej z niewielkich stacji, gdy już pasażerowie wsiedli a pociąg powoli opuszczał stację kątem oka zauważyłam, że prostopadle do naszego pociągu jedzie lokomotywa. Miałam nadzieję, pewnie taką samą jak i maszynista tamtej lokomotywy, że nas minie.
Nie minął....walnął w nasz wagon. Usłyszałam tylko odgłos tłuczonego szkła. Spadłam z mojej ławki...moje jajka niezbyt dobrze zabezpieczone turlały się po podłodze. Nastąpiła cisza....a ja w tym amoku...zaczęłam zbierać moje jajka. Dziwne..żadne się nie stłukło... Chciałam jak najszybciej opuścić pociąg....ale schodki były tak wysoko...za wysoko dla mnie. Teraz dopiero się ocknęłam...zrozumiałam,że lokomotywa uderzając w mój wagon go przewróciła prawie na bok....stąd schodki tak wysoko...Od strony stacji biegli ludzie...jakiś mężczyzna chwycił mnie pod pachy i ściągnął na ziemie....Stałam i nie wiedziałam co dalej...nagle przypomniałam sobie o babcinej znajomej...Szybko wdrapałam się z powrotem do wagonu ale to co ujrzałam sprawiło że  jeszcze szybciej go opuściłam...już nie było mi za wysoko ale widok,który tam ujrzałam...wszyscy leżeli nieruchomo, wybita szyba , krew...
Stałam przed tym wagonem...zamurowana...ludzie gorączkowo biegali, w dali słyszałam wycie syren..chciałam już być w domu..przy Babci...
Po paru minutach znalazła mnie Mama..jako pracownik kolejowej służby zdrowia wiedziała o wypadku natychmiast i w jednej z pierwszych karetek przyjechała...po mnie. Podano mi jakieś tabletki, zastrzyki i opatulona w koc wracałam do domu...i moje jajka też.
Spałam bardzo długo...Gdy się obudziłam była przy mnie Babcia i pamiętam Jej słowa jakby to było wczoraj..." 15 sierpień..Dzień Matki Boskiej Zielnej...w tym dniu się nie zarabia.", bo to dzień wypoczynku. To Święto.
Ktoś powie zabobon, ktoś powie ale dewotki. Nie..moja rodzina nie biegała co rusz do Kościoła, nie odmawiała od rana do wieczora "zdrowaśki". a mimo to, ten dzień, ta data wryła się głęboko w moją pamięć, w moje serce.
Nigdy później w tym dniu nie pracowałam zarobkowo. Nawet gdy byłam wtedy w Niemczech wykonywałam tylko tyle ile musiałam. Nawet obiad szykowałam dzień wcześniej aby ten 15 sierpień jak najbardziej móc wykorzystać na wypoczynek.
Bo to dzień gdy kończą się prace żniwne, w myśl starego powiedzenia: „Na Wniebowzięcie pokończone żęcie”. To nie jest zatem dzień na pracę ale wypoczynek .
/EE/