Opiekunka zdana na siebie

Poranna toaleta, poranne mycie i ubieranie. Nagle, zapominając, że od niskiego sufitu wystaje kawał grubej blachy, zbyt szybko się podnoszę i...silne uderzenie w głowę w kant blachy. Gwiazdy przed oczami. Mimowolnie z okrzykiem łapię się za głowę. Czuję krew. Szybko odkręcam kran, aby zimną wodą zalać ranę. Pacjentka cały czas obserwuje mnie, po czym zaczyna krzyczeć i się złościć na mnie, bo jest jej zimno, bo mam natychmiast dokończyć ubierać ją.
Dla świętego spokoju, mimo okropnego bólu głowy, kończę toaletę pacjentki. Czuje jak po policzku spływa mi krew, moczy też moją bluzkę. Pacjentka jest usatysfakcjonowana bo zajmuję się nią..a nie sobą. We mnie zaś pomimo chwilowej paniki i strachu o moją głowę, która cały czas krwawi zbiera się złość. Skąd u mojej pacjentki taka obojętność, twarde serce, brak współczucia czy choćby zainteresowania moim stanem. W niej nie ma nic...pusty, zimny wzrok, obojętność...nic..zero!

Mija parę lat. Tym razem trafiam do mężczyzny. Okres upałów obojgu nam daje się we znaki. Aby trochę nam ulżyć popołudniami opuszczam żaluzje do połowy okna i drzwi tarasowych. Za każdym razem chcąc wyjść lub wejść przez te drzwi, muszę się schylić, aby się nie uderzyć. Ale raz w pędzie, przez zapomnienie o tej nieszczęsnej żaluzji zapomniałam i  chcąc wejść do domu rąbnęłam głową w żaluzję. Uderzenie silne, okropny ból okolic nosa i nad brwią. Łomot też straszny, bo żaluzja metalowa.
A podopieczny ?..podopieczny zajęty pałaszowaniem swojego ciasta, tylko na chwilę podniósł głowę i jak gdyby nic powrócił do dalszej konsumpcji. I tym razem, zero reakcji, zero zainteresowania. Pytania, choćby czy wszystko w porządku, czy potrzebna mi jest pomoc.
Pomyślałam, kolejny, cholerny zimny drań i złośliwie dorzuciłam "i na dodatek niemiecki".

I kolejna historia..tym razem nie moja. Opiekunka ostatkiem sił próbuje dotrwać do końca umowy. Bóle kręgosłupa, osłabienie, bóle głowy i zawroty sprawiają, że zaczyna się o siebie martwić. Widzi to podopieczny, rodzina, ale i wie o tym agencja. Obojętność wszystkich wokół. Opiekunka zostaje sama z bólem, strachem ale i ze złością na obojętność wszystkich, którym winno zależeć aby opiekunka była zdrowa. W końcu traci przytomność..na chwilę, ale jednak jest to dzwonek alarmowy dla niej samej, że coś zaczyna się wymykać spod kontroli. Reakcja rodziny, podopiecznego...żadna. Brak czasu, chęci by pomóc Jej, zainteresować się, czy aby nie potrzebuje lekarza. Agencja?...agencja też wzrusza ramionami, bo jak nie ta opiekunka to inna. Obojętność i znieczulica agencji o której napiszę jak tylko dziewczyna zjedzie do domu. Bo na razie ona tam dalej trwa. Ma przed sobą jeszcze kilka dni.

Obiecałam sobie, że nie będę już opowiadała smutnych historii, tylko jak w opisanych sytuacjach można znaleźć pozytywy ? Kiedyś podczas kolejnej mojej rozmowy z Przyjacielem- specjalistą od chorób geriatrycznych, gdy opowiadałam mu o swoich w/w zdarzeniach, o znieczulicy podopiecznych i braku serca, powiedział: " Ewa..znowu popełniasz błąd myślowy. Znowu zapominasz, że to chorzy ludzie, gdy mózg ich mimo zapewnień, że jest zdrowy, jednak ulega degradacji. Zapominasz znowu, że Ci ludzie, a zwłaszcza pacjenci demencyjni nie kierują się uczuciami bo te u nich zanikają. Oni się kierują odczuciami..a to wielka różnica". To nie sprawa ich dobrego czy złego charakteru, ale braku u nich uczuć np. miłości, współczucia, empatii itd. Nam się może wydawać, że są egoistycznie zapatrzeni w siebie, w swoje choroby poza którymi nie istnieje nic i nikt.
I tym można tłumaczyć obojętność podopiecznych wobec naszych zdarzeń losowych, chorób i wypadków. Ale czym usprawiedliwić obojętność rodzin i agencji ? Czy wystarczy tylko powiedzieć "cóż taki mamy klimat? ".

Zdarzają się też normalne agencje, normalne rodziny, którym nie jest obojętny los opiekunki..ale o tym napiszę jutro jednak warto pamiętać, że wzrasta umieralność opiekunek w pracy.
/EE/