Mania prześladowcza

Gdy ostatnio pisałam o pracy opiekunki, odezwało się wiele głosów mówiących o tym, jak to wszystko zawdzięczają tylko sobie, wymieniane były minusy tej pracy, zapominając jednak o plusach.
Większość z nas, a może nawet wszystkie podjęły decyzję o pracy opiekunki z powodu własnej sytuacji materialnej. Często powodem była bieda, kredyty. Teraz po kilku latach pracy, gdy już mocniej stanęły na nogi, nagle zapominają, że poprawę swojego losu zawdzięczają pośrednikom, agencjom, czy innym osobom, które dały im "namiary" na miejsce pracy. To dzięki nim miały szansę ruszyć z miejsca, od biedy ku normalności. Pewnie, zgadzam się, że nie raz padały ofiarą kłamstwa, oszustwa, ale jednak mimo to posuwały się do przodu, poprawiały swoją sytuację. Teraz gdy już "obrosły w piórka", mówią - nic nikomu nie zawdzięczamy.
Te zarobione przez nich pieniądze są jak lustro. Pokazują, jakie naprawdę są te opiekunki. Bo to na tym polega ich prawdziwa wartość - na odkrywaniu charakteru osoby, do której należą.
A rodziny niemieckie? Czy naprawdę wszystkie tylko nam szkodzą, tylko wykorzystują ? Tylko biją i głodzą ? Te częste wypominanie, że mordowali Polaków, że grabili. te ciągłe "dostrzeganie" tylko tego co złe, co niedobre. Tak samo z agencjami. One tylko nas oszukują, one wszystkie są nieuczciwe. Czy aby na pewno wszystkie? Jakże często padają uwagi, że wszyscy nam robią na złość, że wszyscy tylko chcą nas skrzywdzić. Że nasza praca to głównie walka o przetrwanie, bo gdy walczyć nie będziemy, to nas zniszczą, oszukają, wykorzystają. To już brzmi prawie jak jakaś mania prześladowcza.
Jeszcze kilka lat temu, gdy potknęłam się na ulicy o kamień, złorzeczyłam na wszystkich, od Urzędu Miasta, po chuliganów, nie przyjmując do wiadomości, że to głównie moja nierozwaga sprawiła, że się potknęłam. Jeszcze kilka lat temu, gdy przyjaciółka nie zadzwoniła o umówionej godzinie, ktoś zapomniał czy ktoś inny zrobił coś co sprawiało mi przykrość, zawsze wtedy rzucałam oskarżenia, że zrobił to celowo, że mnie nie szanuje, że mnie oszukuje. Nigdy nie brałam pod uwagę, że ktoś nie zadzwonił bo pomagał Mamie w ogrodzie, ktoś inny nie zapomniał tylko w nawale swoich obowiązków po prostu nie mógł a, jeszcze ktoś inny zranił mnie przez nierozwagę, przez gapiostwo ale nie specjalnie, aby mi dokopać . I gdy to dostrzegłam, nagle świat wydał się piękniejszy i lepszy. Teraz gdy coś idzie nie tak, zaczynam szukać błędu u siebie, próbuję zrozumieć kogoś innego.
 I jadąc do pracy, widząc tę nieszczęsną kamerkę w domu podopiecznego, moją pierwszą myślą nie jest fakt, że będą mnie kontrolować, że mi nie ufają, że zrobili mi to na złość ale, że ta kamerka tu jest od lat, tak jak te sztuczne kwiaty stojące w salonie. Nikt o niej nie myśli,nikomu nie przeszkadza, nie zauważa jej sprzątaczka, nie zauważa niemiecka pflegerin.
Gdy odwiedza rodzina podopiecznego w trakcie mojego wolnego czasu, tez już nie myślę, że zrobili to celowo, aby zabrać mi czas, że zrobili mi na złość, tylko zakładam, ze po prostu umknęło to ich uwadze. Że zapomnieli. Nie upatruję tez w każdym Niemcu najeźdźcy, bandyty czy gestapowca. Przypomniałam sobie nie tylko fakt, że Polska została napadnięta zbrojnie, że mordowani byli Polacy , ale przypominam sobie też, że wiele niemieckich Matek wylewało łzy po zabitych synach, którzy do wojska trafili, bo musieli. Że dla nich to też był czas koszmaru, tragedii. Czy te Matki kochały inaczej?, Czy ich łzy smakowały inaczej? Ktoś powie..zagrabili Polskę. Tak oczywiście, ale czy te zagrabione skarby naprawdę trafiły do biednego , normalnego Niemca, którym teraz się opiekujemy ? On też po wojnie często zaznał głodu i biedy. Wrzucanie wszystkich Niemców do jednego worka jest niesprawiedliwe i dowodzi jedynie naszej małostkowości. Tak jak wrzucanie wszystkich agencji...są przecież te małe, uczciwe, rzetelne, które nieraz stają na rzęsach aby nam pomóc, gdy mamy kłopoty. I tak samo jest z nami....są te normalne, dobre, ciepłe kobiety, a są też te kobiety, które oznajmiają całemu światu jakie są wyjątkowe, jak wszystko zawdzięczają tylko sobie, jakie są cudowne. A cudowna...to niestety jest tylko woda z Lichenia.
Ceńmy samą podróż, a nie tylko cel. Dostrzegajmy to co dobre, co nam pomogło polepszyć naszą sytuację, doceniajmy ludzi, którzy podczas naszej podróży podali nam dłoń, dobre słowo, pomoc. Którzy często mogliby świecić przykładem dla nas samych, którzy coś nam pokazali, czegoś nowego nauczyli. Nie szukajmy dziury, tam gdzie jej nie ma, ale dostrzegajmy to co dobre. Nie szukajmy wrogów tylko przyjaciół. Bo to w jakim świecie żyjemy, zależy od nas. Od naszego postrzegania świata i ludzi. I bądź wdzięczny ludziom, agencjom, Niemcom, Bogu, bo gdy jesteś wdzięczny, często kończy się na tym, że się uśmiechasz.
/EE/