często patrzę w
niebo...lubię patrzeć w niebo bez względu na aurę.
często wtedy myślę o domu, przyjaciołach...o moich bliskich,znajomych...o osobach które poznałam tutaj na fb...
niebo...patrząc na niebo ..uspokajam się...
wydaję się taka mała..nic nie znacząca, moje troski i zmartwienia bledną.
Czasami próbuję wypatrzeć w nim moich bliskich ...których już nie ma. Próbuję dostrzec mojego anioła.
często wtedy myślę o domu, przyjaciołach...o moich bliskich,znajomych...o osobach które poznałam tutaj na fb...
niebo...patrząc na niebo ..uspokajam się...
wydaję się taka mała..nic nie znacząca, moje troski i zmartwienia bledną.
Czasami próbuję wypatrzeć w nim moich bliskich ...których już nie ma. Próbuję dostrzec mojego anioła.
Lubię patrzeć w niebo.
a niesamowite jest
to...ze gdziekolwiek jesteśmy...patrzymy na to samo niebo
Świetny pomysł na bloga, zostaje na dłużej
OdpowiedzUsuńOj tak, niebo jest wyjątkowe, koi dusze i nerwy. Wycisza, jest pełne mocy. Szczególnie w górach gdy zdobywając szczyty praktycznie lawirujesz gdzieś pośród chmur i tam jest jeszcze bliżej do tego nieba, niż gdziekolwiek indziej.
OdpowiedzUsuńJa jak jestem na nowym miejscu pracy przygladam sie niebu iszukam wschodu bo muszę wiedzieć gdzie jest mój dom
OdpowiedzUsuńEwa pięknie napisane, po polsku z nostalgią. Tam każdy ma swojego "ANIOŁA" i warto wypatrzeć.....
OdpowiedzUsuń