Ja... i mój podopieczny

Jestem na miejscu.

Kolejny dom...kolejna rodzina...i nowy pacjent cierpiący na demencję.

Przywitanie...zawsze wpierw podchodzę do pacjenta...dotykam go lekko dłonią i krótko się przedstawiam. Staram się aby mój głos nie był ani za cichy ani za głośny. Następnie pytam go o imię...jeśli wcześniej sam nie podał.....to ważne a może i najważniejsze bo wszystkie rozmowy będę zaczynała właśnie od zwrócenia się do niego po imieniu. To właśnie imię jest słowem, które człowiek słyszy najczęściej...przez całe swoje życie. Komunikat ten ma dla seniora ogromne znaczenie - bo " ktoś kto zwraca się do mnie po imieniu, zna mnie, a więc nie jest obcy".

Imię przypomina o jego własnym "ja" więc winien je słyszeć jak najczęściej.

Jeśli nie zareaguje na swoje imię, powinno się go delikatnie dotknąć (stąd czynię to już przy przywitaniu...aby znał mój dotyk. Każdy czyni to inaczej.), aby pacjent miał pewność, że mówię właśnie do niego.

Nigdy nie zapominam, że gdy chory nie rozpoznaje już krewnych, znajomych to zawsze zareaguje na dotyk i znane głosy.

Ważne jest aby zawsze, gdy zwracam się do niego zachować stały kontakt wzrokowy. Nigdy go o nic nie pytam, gdy znajduję się z dala od niego,  w innym pokoju albo gdy stoję za nim. Jeśli widzę, że jest rozkojarzony wtedy w ten znany mu już sposób dotykam jego dłoni lekko ją przytrzymując aby spojrzał na mnie. Wtedy mogę przypuszczać ,że moje zapytanie zostanie wysłuchane a może i zrozumiane.

Ludzie z demencją potrzebują naszego dotyku i głosu nawet wówczas gdy nas nie rozpoznają...gdy mówi do nas "pani" ..albo innym imieniem.

Pamiętam pacjentkę, która pomimo napomnień rodziny....przez 2 miesiące zwracała się do mnie "Barbara". Tłumaczyłam rodzinie aby nie przykładała do tego wagi...bo w naszych kontaktach z pacjentem nie możemy oczekiwać, że da się wyrównać bilans zysków i strat. Nasz pacjent nie potrafi nam się już zrewanżować.

I jeszcze jedna ważna sprawa o której często zapominają opiekunki. Zapominają, że nasza komunikacja werbalna i niewerbalna powinna być zgodna. Na nic zda się uśmiech czy miłe słowo gdy np. z obrzydzeniem będziemy dotykać pacjenta.

Jestem już po oficjalnym przywitaniu z moim pacjentem...bacznie mnie obserwuje z lekkim uśmiechem....przytrzymuje moją dłoń mimo, że teraz rozmawiam z jego rodziną. Chyba mnie zaakceptował...trudny początek mam już za sobą.

Ale nie zawsze tak bywa...może się zdarzyć, że na nasze "dzień dobry" spotyka nas obrona i sprzeciw wobec nowej rzeczywistości. To częsty rytuał, a nie rzeczywiste odrzucenie pacjenta.

/EE/