bo ten czas jest taki nieubłagany... Nie chce się choćby na moment zatrzymać. Nie chce się cofnąć... A ja się tak boję, że to życie przemknie mi przez palce. Że nie zdążę, że nie zobaczę, że nie usłyszę, że coś przegapię... może własne szczęście.
Po 13 latach pracy w Niemczech nie dziwię się tym refleksjom. Pięknie napisane. Jestem tu dopiero 9 miesięcy. Dopiero albo aż, bo poważnie zastanawiam się, czy tu jeszcze wracać. I to nie starość podopiecznej mnie stąd wygania. Wygania mnie poczucie zabieranego mi życia. Zabieranego przez osobę innej nacji, która nie jest z mojej rodziny. Tam, w Polsce są moje dorosłe już dzieci, mąż. Patrzę na budzący się do życia ogród podopiecznej i zastanawiam się co ja tu robię ?!Co teraz dzieje się w MOIM ogrodzie ? Te pieniądze nie zastąpią mi mojego życia. To co napisałaś chyba jeszcze bardziej mi to uświadomiło. Dziękuję
Jakbym czytała swoje mysli..
OdpowiedzUsuńTo chyba wszyscy mamy takie obawy.
OdpowiedzUsuńPo 13 latach pracy w Niemczech nie dziwię się tym refleksjom. Pięknie napisane. Jestem tu dopiero 9 miesięcy. Dopiero albo aż, bo poważnie zastanawiam się, czy tu jeszcze wracać. I to nie starość podopiecznej mnie stąd wygania. Wygania mnie poczucie zabieranego mi życia. Zabieranego przez osobę innej nacji, która nie jest z mojej rodziny. Tam, w Polsce są moje dorosłe już dzieci, mąż. Patrzę na budzący się do życia ogród podopiecznej i zastanawiam się co ja tu robię ?!Co teraz dzieje się w MOIM ogrodzie ? Te pieniądze nie zastąpią mi mojego życia. To co napisałaś chyba jeszcze bardziej mi to uświadomiło. Dziękuję
OdpowiedzUsuń