Powrót

Kolejny powrót do domu. Teraz tylko odreagować po pechowym wyjeździe, gdzie radochę sprawiło mi zjedzenie po dwóch dniach głodówki czterech jajek. Ostatnich, czym wściekłam swoją podopieczną, bo ona nagle stwierdziła, że kocha jajka i musi koniecznie je mieć. Bo  jakim prawem Polka zjadła jej jajka za które ona zapłaciła. Trzy tygodnie złośliwości, uwłaczania nie tylko mnie ale wszystkim Polakom. Jej sławetna zupa kluskowa o której już opowiadałam na zawsze pozostanie w mojej pamięci. Sławetna zupa składająca się z wody, soli i makaronu będzie wizytówką Rottach-Egern.
Jadąc do domu nachodziły mnie różne myśli. Ale i opowieści Pań w busie też skłaniały do refleksji.
Ich opowieści nie były lepsze. W ich sercach jest uraz do polskich agencji, uraz do rodzin podopiecznych. Już nie jeżdżą tak jak kiedyś po 2-3 miesiące. Jadą na miesiąc, trzy tygodnie zakładając, że nawet jak trafią źle, po raz kolejny wprowadzone w błąd przez agencje to jakoś ten miesiąc wytrzymają. Po kilku latach pracy w Niemczech postanowiły myśleć o sobie. O własnym zdrowiu, o własnym życiu.
A ja?...ja z perspektywy tych swoich lat pracy myślę, że dla nich..dla Niemców ale i dla mojego podopiecznego ja zawsze będę intruzem tolerowanym w zależności od ilości i jakości "miseczek z mlekiem", które w jego miejscu i dla niego układam. Takiego kota się nie głaszcze, bo zawsze dąży do pozbawienia mnie tego co sam utracił. A utracił niewątpliwie zindywidualizowaną zdolność do życia samodzielnego w sobie tylko znany sposób. Jestem tam, aby w sposób ludzki wykonać pracę, której się podjęłam ale nie poprzez zaprzyjaźnianie się..bo to po prostu niemożliwe.
I ta moja podopieczna od wody z makaronem próbowała mnie pozbawić normalności, agresywnie wręcz narzucając mi nienormalność, absurdalność życia. Próbowała zaburzyć mnie samą wyznaczając mi ścieżkę, którą kroczyć nie chciałam.
Dom...to mój azyl. Tym razem jakoś trudno mi się w nim odnaleźć. Bo na moim życiu, na mojej psychice  nadal tkwią ślady jej palców.."przemiłej babuni"
/EE/