Zapomnieć ?...tylko jak ?

W ostatnich postach mówiłam o Niemcach. Że do swoich majątków doszli przez pracę i że musimy nauczyć się szanować ten ich dorobek. Ukazywałam te ładniejsze oblicze narodu...ale jest też druga strona medalu.
Jako opiekunki z Polski często doświadczamy od nich upokorzeń, obelg i co najbardziej boli i przypomina dawne czasy, racji żywieniowych.
Wiadomo nie od dziś, że wśród Niemców istnieje pewien stereotyp Polaka. To leń, brudas, cwaniak, złodziej itp. Nie od dziś wiadomo, że nie wszyscy Niemcy pogodzili się ze stratą niby swoich ziem, a granice nasze uznali dopiero w latach 90- tych i to też przy sprzeciwie części narodu. Często nasi podopieczni pamiętają lata wojny i mimo, że głośno zaprzeczają uczestnictwu w agresji na Polskę, to  swoim zachowaniem, w sposobie nas traktowania, udowadniają, że nie do końca to prawda. Dodatkowo dochodzi jeszcze choroba pacjenta i zdarza się wtedy, że opiekunce na takim miejscu pracy może być ciężko, przykro.
 Pamiętam podopiecznego, który często chciał oglądać ze mną swoje albumy ze zdjęciami. Kiedyś wśród zdjęć jedno przykuło moją uwagę. Biedne, w podartych podkoszulkach, wystraszone dzieci pozowały fotografowi, obok stali żołnierze a w tle paliły się chaty , ruskie domostwa. Spojrzałam na podopiecznego i ten widok mnie zmroził. On patrząc na te zdjęcie nadal się śmiał, nadal zdjęcie go bawiło. Rozumiem, ze to jego lata młodości. Człowiek wtedy jest lekkomyślny, głupi i nie zawsze rozumie swoje czyny ale teraz na te zdjęcie patrzył już starzec. Nie można tłumaczyć go, że nie rozumiał wagi tego zdjęcia, że nie rozumiał bestialstwa w którym uczestniczył. to dla niego było przyjemne wspomnienie a we mnie wstąpiła groza sytuacji i pytanie..do kogo ja przyjechałam? Akurat ten podopieczny był dobry dla mnie, miły i sympatyczny, ale przecież bywa różnie.
Ale co, gdy to rodziny uprzykrzają nam życie a nie podopieczny? Czy wtedy też możemy tłumaczyć ich zachowanie historią ? A może już wtedy wychodzi sprawa wychowania, tego co wyniósł z domu ? W jakieś publikacji wyczytałam kiedyś, że Niemiec musi czuć nad sobą bat, strach wtedy jest bardzo zdyscyplinowany. Gdy popuści mu się cugli ma zapędy agresora.  Może i tym można tłumaczyć złe traktowanie Polek ale jednak są to tylko dywagacje.
Fakt jednak pozostaje faktem, że wiele opiekunek przeżywa swój horror w niemieckim domu.  Są poniżane, obrażane, bywa, że i bite. Ktoś powie, że przesadzam. Otóż nie, sama trafiłam kiedyś do domu, gdzie syn podopiecznej mnie poszturchiwał, popychał i dopiero w momencie gdy mnie uderzył spakowałam walizkę i wróciłam do domu. Pomijam, że syn traktował mnie tak przy aplauzie całej rodziny. To było  na dawnych terenach DDR i wtedy to tym właśnie faktem tłumaczyłam zachowanie syna.
O ile wczoraj pisałam o braku szacunku przez polskie opiekunki do żywności o tyle jakże często się zdarza, że Polka dostaje racje żywieniowe uwłaczające godności człowieka. Na poniższym zdjęciu prezentuje autentyczne śniadanie, jakie jedna z nas - opiekunek otrzymała. Bywa, że podopieczni dostają jedzenie z cateringu i z dwóch porcji na zasadzie zrzutki tworzą porcję dla opiekunki. Bywa, że nagle Niemiec zabiera z talerza opiekunki kotlet, bo za duży ma kawałek, za dużo je. I tę sytuację akurat widziałam. Mnie te obrazy, te sytuacje przesuwają w czasie, do lat wojny.  Agencje, koordynator często nie reagują na nasze wezwanie do pomocy. Może nie mają świadomości jak to naprawdę wygląda? Bo inaczej jest usłyszeć jestem głodna, dostałam na śniadanie stary chleb, a inaczej jest tego doświadczyć, posmakować. Niektóre Panie dokupują za swoje, tylko czy słusznie? Chyba nie bardzo, zwłaszcza, że dokupując te jedzenie dajemy ciche przyzwolenie na racje żywnościowe jakie otrzymujemy od rodziny. Na pewno to nie jest wyjście. Jedynym słusznym jest głośne domaganie się godnego nas traktowania i tym samym czystego, świeżego jedzenia. Agencje zaś winny natychmiast reagować na takie sygnały, bo te racje głodowe, które otrzymuje opiekunka uderzają także w ich honor i godność. To lezy w naszym wspólnym interesie aby niemiec nareszcie zrozumiał, że mamy swoje prawa na równi z innymi nacjami.
Bardzo często w telewizji, radio nawołuje się, aby zapomnieć o historii, zapomnieć o latach wojny. Że to już inny czas, inni ludzie. Sama do tego nawołuję, bo moim zdaniem tak jest łatwiej dla naszej psychiki. Tylko czasem jakże trudno to wymazać z pamięci gdy nagle na naszym talerzu lądują trzy kromki starego chleba.
/EE/